Formuła przyrzeczenia, którą powinny odmówić osoby podejmujące duchową adopcję.
Poprzedzamy ją wykonaniem znaku krzyża oraz krótką modlitwą (Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu)
*Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci
*Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych *Postanawiam mocno i przyrzekam
*Że od dnia 25 marca 2020 r.
*W Uroczystość Zwiastowania Pańskiego
*Biorę w Duchową Adopcję jedno dziecko* którego imię jedynie Bogu jest wiadome
*Aby przez 9 miesięcy, każdego dnia, modlić się o uratowanie jego życia
*Oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.
*Tymi modlitwami będą:
– jedna Tajemnica Różańca św.,
– moje dobrowolne postanowienia,
– modlitwa, którą dziś po raz pierwszy odmówię:“Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością oraz za wstawiennictwem św. Józefa, Człowieka Zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu – proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom tego dziecka miłość i odwagę, aby pozostawili je przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen”.
Wiek XX to także wiek negatywnych zjawisk społecznych na wielką skalę, jakie przejawiały się m.in. w pogardzie dla człowieka i jego życia. Wszystkim znane są ludobójstwa dokonywane przez zbrodnicze systemy polityczne, jednak ciągle brak powszechnej świadomości o największym ludobójstwie XX wieku, w zasadzie niezależnym od systemu społeczno-politycznego, które trwa do dziś – zabijaniu dzieci poczętych, jeszcze nie narodzonych, zwanym eufemistycznie przerwaniem ciąży lub aborcją. W wyniku tego procederu unicestwiono więcej ludzi niż zginęło we wszystkich wojnach ubiegłego wieku. Jednym z głównych źródeł zabijania nienarodzonych jest brak woli do uznania człowieczeństwa od momentu poczęcia, będącego obiektywnym, naukowo udowodnionym początkiem życia konkretnej osoby ludzkiej. Tę świadomość pobudzają różne działania ukierunkowane na obronę życia człowieka. W ten nurt wpisuje się np. encyklika Jana Pawła II Evangelium vitae, ale i różne akcje, podejmowane przez ludzi zarówno stanu duchownego jak i świeckiego. Bardzo ważną rolę odgrywają tu dzieła modlitewne, jak choćby Krucjata Modlitwy w Obronie Poczętych Dzieci czy Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego. Idea duchowej adopcji rozwinęła się po objawieniach fatimskich, początkowo w Anglii i we Francji, a następnie w wielu krajach świata, oczywiście również w Polsce. U nas dzieło to zostało zainicjowane w kościele Paulinów pw. Ducha Świętego w Warszawie, gdzie 2 lutego 1987 roku miało miejsce uroczyste złożenie przyrzeczeń duchowej adopcji. Obecność tego dzieła w Polsce jest formą wypełnienia Jasnogórskich Ślubów Narodu, w których zobowiązaliśmy się m.in. do tego, że „wszyscy staniemy na straży budzącego się życia” i „walczyć będziemy w obronie każdego dziecka i każdej kołyski”. W naszej parafii początki tego dzieła wiążą się z Oazą Rodzin, w której pojawiła się myśl o zorganizowaniu ruchu duchowej adopcji, jako wkładu w dzieło obrony życia. Pierwsze złożenie przyrzeczeń duchowej adopcji odbyło się w trakcie misji głoszonych przez Karmelitów Bosych, 25 marca 1997 roku, w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Od tamtego czasu do roku 2007, poza Dniem Zwiastowania Pańskiego, duchową adopcję można było podjąć w drugi piątek miesiąca na Mszy św. o godz. 16.30, po której odbywało się nabożeństwo w intencji obrony życia. Obecnie taka możliwość istnieje cztery razy w roku, w ważne święta maryjne: Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, Święto Nawiedzenia NMP, Święto Narodzenia ŃMP oraz Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP. Do tej pory duchową adopcję w naszej parafii podjęto około 1230 razy, to znaczy że decyduje się na to ponad 60 osób rocznie – często są to te same osoby, mające „na koncie” kilka lub nawet kilkanaście dzieci uratowanych od zagłady. Istotą Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego jest codzienna osobista modlitwa za konkretne jedno nienarodzone dziecko, którego imię zna Bóg i które On daje nam w modlitewną opiekę, aby uchronić je przed zabójstwem, ale także wyprosić jemu i jego rodzinie łaski potrzebne do godnego życia po urodzeniu. Codzienna modlitwa trwa 9 miesięcy i obejmuje specjalny tekst w tej intencji i jeden dziesiątek różańca. Niekonieczne lecz zalecane jest dołączenie do modlitwy dodatkowych zobowiązań lub innych modlitw, zależnie od naszych chęci i możliwości. Szczegółowe informacje na temat warunków podjęcia duchowej adopcji zamieszczone są na stronie internetowej http://www.duchowa-adopcja.pl/.
Wytrwała modlitwa podjęta z wiarą, a taką jest duchowa adopcja, przynosi liczne owoce. Poza ratowaniem życia nienarodzonych, co jest głównym jej celem, wyprasza nam i innym łaski i Boże błogosławieństwo, pogłębia nasze życie duchowe, uczy ofiarności i odpowiedzialności za los drugiego człowieka. Może też być formą wynagrodzenia za nasze grzechy osobiste i grzechy innych, zwłaszcza popełnione przeciw ludzkiemu życiu. Liczne świadectwa osób obciążonych grzechem aborcji ukazują, że poprzez podjęcie duchowej adopcji Bóg uwalnia je od wyrzutów sumienia i innych skutków dokonanej aborcji. Dla ludzi młodych duchowa adopcja może być swoistym przygotowaniem do przyjęcia przyszłego daru macierzyństwa i ojcostwa, odpowiedzialnego rodzicielstwa i prawdziwej, ofiarnej miłości.
Jadwiga i Tadeusz Wojasowie