Okres po profesji czasowej

Okres profesji czasowej musi dostarczyć kandydatom możliwości pogłębie­nia ich znajomości podstawowych wartości karmelitańskich. Według zasad karmelitańskiego charyzmatu oraz duchowości przeżywanej przez wcześniej­sze pokolenia Karmelitów stopniowo będzie się wprowadzać profesów do peł­nego przeżywania zakonnej konsekracji, ślubów, braterstwa i służby.

Podczas tego okresu profesi czasowi będą nadal zwracać uwagę na najważ­niejsze problemy dotyczące rozwoju osobowego, duchowości, studiów kar­melitańskich i akademickich oraz służby. Jest rzeczą ważną, aby zrozumie­li oni nierozerwalną jedność istniejącą pomiędzy tymi dziedzinami, które powinni opanować w miarę upływu czasu. Kontemplacja jest elementem wspomagającym powyższy proces. Ćwiczenie kandydatów w wierności, szcze­rości i ofiarności pomaga im w przezwyciężaniu momentów kryzysowych.

Dla ważności profesji uroczystej wymaga się, aby kandydat ukończył przynajmniej trzy lata profesji czasowej.

Metodologia, środki i instrumenty

1. Profes czasowy będzie wprowadzany w dynamikę programu formacyj­nego poprzez powierzanie mu określonych zadań w grupie kandyda­tów oraz we wspólnocie.

2. Życie liturgiczne, modlitwa osobista, coroczne rekolekcje i dni skupie­nia pomogą profesom wzmocnić ich życie duchowe i przyczynią się do rozwoju wymiaru kontemplacyjnego ich powołania. Uzdolni ich to do rozpoznawania Bożych dróg nawet na zakrętach ludzkiej historii, w sprzecznościach i paradoksach życia, a także w jego pięknie.

3. Integracja do życia we wspólnocie będzie przyczyniać się do rozwoju kandydatów; ludzkie i braterskie relacje staną się przez to bardziej rze­czywiste i konkretne; uzdolni to także kandydatów do osiągnięcia pełnej dojrzałości w relacjach z innymi oraz do podejmowania decyzji i różno­rakich zadań.

4. Jest to odpowiedni czas na doświadczenie w sposób bardziej konkretny apo­stolatu oraz na zaangażowanie się w takich dziedzinach jak Justicia et Pax. Konsultacja z formatorem przyczyni się do przeprowadzania przyszłych ocen i raportów dotyczących postępu kandydatów. Pierwszeństwo powin­ny tu mieć te sektory ewangelizacyjne, które są bliskie karmelitańskiemu charyzmatowi i duchowości. Promocja powołań to bardzo często zadanie powierzane profesom czasowym. Poprzez doświadczenia apostolatu profesi pozostają w kontakcie ze swoim środowiskiem społecznym, prowadząc dialog z ludźmi oraz poznając ich problemy i warunki życia.

5. Przez regularnie odbywane spotkania z formatorami oraz nabywanie do­świadczenia i wiedzy, profesi wzrastają w poznaniu samych siebie. Uczą się rozpoznawać własne zdolności i możliwości oraz nabywają doświad­czenia w radzeniu sobie z możliwymi konfliktami; z czasem nabierają też odpowiedniego stosunku do własnej historii. Ich wzrost dokonuje się w spokojnej atmosferze, w której emocje i seksualność zostają przystoso­wane do życia duchowego kandydatów; rozwijają oni zdolność do budo­wania dojrzałych relacji oraz do życia i pracy z innymi. Podążanie drogą duchową pomaga im oczyścić własny obraz Boga. Ponadto budowanie właściwego życia zakonnego będzie się odbywało zgodnie z karmelitańskim charyzmatem, na drodze stopniowej integracji różnych dziedzin ży­cia, z uwzględnieniem przygotowania kandydatów do przyszłych zadań.

6. Każdy Karmelita powinien mieć, według własnych zdolności, przynaj­mniej podstawową znajomość Pisma Świętego i teologii, a także głów­nych zagadnień związanych z duchowością i życiem zakonnym. Wszy­scy Karmelici powinni rozwijać własne zdolności i dary otrzymane od Pana. Techniczne, artystyczne i muzyczne talenty są darami dla wspólnoty, a także stanowią skuteczne środki ewangelizacji. Wszyscy kandyda­ci otrzymają formację związaną z ich przyszłym zaangażowaniem pasto­ralnym. Ci, którzy są powołani do służby kapłańskiej, otrzymają właściwe przygotowanie w zakresie filozofii i teologii. Przygotowanie to opisane jest w Programie Karmelitańskich Studiów.

7. Kandydaci będą mieli możliwość poznania praktycznych zagadnień związa­nych z utrzymaniem domu, budynków i urządzeń. Znajomość problemów finansowych, zarządzania wspólnotą i Prowincją będzie przyczyniała się do odpowiedzialnego i czynnego udziału w życiu wspólnotowym.

Oceny końcowe i okresowe

Wspólnie z formatorami raz w roku profesi czasowi dokonują oceny ich postępu; raport z tej oceny powinien być przedstawiony wspólnocie i Przeoro­wi Prowincjalnemu.

We właściwym czasie, przed końcem trzyletniego okresu profesji czasowej, każdy kandydat – po zakończeniu z formatorem procesu związanego z po­dejmowaniem decyzji – postanowi, czy złożyć na ręce Przeora Prowincjalnego podanie o dopuszczenie do profesji uroczystej lub do odnowienia profesji czasowej. Odnawianie ślubów czasowych może się dokonywać przez sześć lat. Na przedłużenie tego okresu można zezwolić w szczególnych przypadkach, jed­nakże nie może on przekraczać dziewięciu lat.

Wyższy Przełożony, za zgodą swojej Rady, oraz po zapoznaniu się z głosem konsultatywnym wspólnoty, w której żyje kandydat, zadecyduje o dopuszcze­niu lub niedopuszczeniu kandydata do złożenia profesji uroczystej. Szcze­góły dotyczące odpowiednich warunków i wymagań znajdują się w Kodeksie Prawa Kanonicznego oraz w Konstytucjach.

Rozpoznanie przed profesją uroczystą

Zasadnicze pytania, które powinny być zadane to: czy profes czasowy jest już gotowy podjąć w sposób odpowiedzialny decyzję o oddaniu swojego życia na za­wsze w Zakonie oraz czy Zakon jest gotowy do zaakceptowania tej decyzji?

Powyższe pytania mają charakter fundamentalny i podstawowy. Dlatego też raport dotyczący kandydata powinien być precyzyjny, szczegółowy, realistyczny i uczciwy. Dobre strony i słabości kandydata, a także sposób ich przeżywania muszą być jasno przedstawione.

Zalecana jest konsultacja z raportami dotyczącymi wcześniejszych eta­pów formacji. Umożliwi to jaśniejsze ukazanie stopnia postępu kandydata, jego możliwości, istniejących lub powstających ograniczeń oraz pozytywnych elementów rozwoju.

Przygotowanie do profesji wieczystej

Podczas gdy przygotowanie do profesji uroczystej zaczyna się już w nowi­cjacie, to pod koniec trwania okresu profesji czasowej powinno być ono bar­dziej intensywne. Kandydat musi być całkowicie świadomy powagi czekającej go decyzji, musi też zdawać sobie sprawę z nieodwołalnego charakteru jego za­konnej konsekracji i inkardynacji do Zakonu. Zawsze trzeba przypominać kandydatom o nieustannej potrzebie formacji permanentnej.

Przynajmniej przez jeden miesiąc przed złożeniem profesji uroczystej profesi czasowi będą się przygotowywać w modlitwie i refleksji, rozważając określone tematy związane z karmelitańskim życiem zakonnym. Ten okres po­winien być zorganizowany przez jedną lub więcej osób, które będą towarzyszyć kandydatom w ich przygotowaniu się do złożenia profesji uroczystej. Odpo­wiednie tematy i metody są wskazane w Programie Karmelitańskich Studiów.

Ten miesiąc szczególnego przygotowania może być zorganizowany na po­ziomie krajowym, regionalnym lub nawet na poziomie całego Zakonu.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *